Een dikke envelop, met een interessant logo, valt op de deurmat. “Ach, reclame,” denk ik. Hoe mooier de envelop hoe slechter de reclame. Maar niets is minder waar.

 

 

 

Kinderen mogen fouten maken

 

 

 

Toen mijn kinderen klein waren mochten ze fouten maken, dingen uitproberen en op hun bek gaan. Hoe kun je anders leren? Een fout maken is niet erg, als je het maar weer probeert op te lossen, was mijn slogan in deze.

 

Volgens mij heeft het gewerkt. Mijn kinderen durven dingen te proberen en de wereld vergaat niet totaal (wel een beetje) als zaken fout lopen.

 

Zat/zit jij veel op je kinderen te foeteren? Mogen ze van jou fouten maken of moet dat vermeden worden?

 

 

Maar, als we volwassen zijn mogen we geen fouten meer maken.

 

Ik maak de envelop toch maar eens open. Het blijkt een brief in dat geweldige vlaams-nederlandse taaltje waar ik zo gek op ben. Maar naarmate ik de brief verder lees word ik bozer en bozer. Op de briefschrijver, op de wereld en op mijzelf.

 

 

 

G*%V#%*D.

 

Ik heb een paar jaar geleden een foto van Maxima gebruikt bij een workshop over macht en invloed: ‘wat je kunt leren van Máxima en Poetin’. En daar had ik geen licentie voor. Dus ik mag alsnog de licentie kopen, voor €318! Nee, het is géén boete!

 

Wat een onzin, ik ken dat hele bedrijf niet. Het zijn vast oplichters. Ik schrijf een boze mail. Ze moeten me niet zo pesten. Ik ben een kleine, heel kleine ondernemer. €300 is voor mij heel veel geld.  Schamen ze zich niet…..en zo ga ik verder. Ik hoop dat het zo opgelost is.
Heb jij wel eens meegemaakt in je werk dat je een ‘fout’ maakte (tegen je baas ingaan, heb ik gedaan) en daarvoor ontslagen bent? Of dat je door een agent staande werd gehouden omdat je door rood reed en een boete moest betalen? En hoe voelde jij je toen?

 

Waarschijnlijk voelde je je weer 8 of 6. Het is raar om te ervaren. Over het algemeen voel je je volwassen, capabel, verantwoordelijk en gelijkwaardig aan andere volwassenen. Tot je aangesproken wordt op een fout. Je krimpt ineen. Je wordt weer kleiner en jonger. Je voelt je schuldig (ja, echt waar, dat heeft bijna iedereen. Wij hebben vanaf een jaar of 6 een geweten. Alleen psychopaten/sociopaten missen een geweten) en je schaamt je waarschijnlijk. En vervolgens word je boos, verdrietig, bang of een combinatie van deze emoties. Hoe dan ook, de kalme, zelfverzekerde volwassene is de deur uitgerend.

 

 

Het is vrijdagochtend, er valt weer zo’n dikke envelop met imponerend logo op de mat. Ik maak met een diepe zucht de envelop open. Er zit weer een brief in met die charmante belgisch-nederlandse tongval. Maar de tekst is zonneklaar. Er zit een boete bovenop en als ik niet binnen een week betaal loopt de boete weer verder op.

 

Ik ben bozer dan boos en ik voel me nog schuldiger.

 

Verdulleme.

 

En dat alleen maar omdat ik één keer zo stom ben geweest om een leuke foto van Máxima te gebruiken. Ik betaal snel en probeer er maar niet meer aan te denken.

 

Maar moest dat nou op zo’n manier?

 

Zo’n dikke envelop met een indrukwekkend logo erop en een waarschuwing erin zou bij mij voldoende zijn geweest. Ik was toch al meteen geïmponeerd en voelde me schuldig. Boetes uitschrijven kan altijd nog. Waarom meteen erop en erover?

 

De moraal van dit verhaal? Nooit zo maar foto’s gebruiken van het internet. Let op licenties en auteursrecht, ook als je een kleine ondernemer bent (een volgende keer vertel ik je waar je goede foto’s kunt vinden).

 

 

En fouten maken?  Gewoon blijven doen. Het kost alleen af en toe iets te veel geld.

 

credits: alle afbeeldingen: Jean Jullien, afbeelding Máxima: Els,

Het is dit weekend één jaar geleden dat de aanslagen in Parijs zijn gepleegd. Je zou het bijna vergeten door al het andere nieuws. Jean Jullien is trouwens de ontwerper van het opvallende vredessymbool nav de aanslagen.