Na iets meer dan één jaar in de politiek maak ik de balans op. Deze blog gaat over de kloof tussen idealen en de werkelijkheid.

Gelukkig (?) had ik niet al te hoge verwachtingen van mijzelf en van de politiek: ‘ik zie wel’, was mijn houding. Maar stiekem had ik toch wel hoge verwachtingen. Helaas moet ik zeggen dat de werkelijkheid een stuk weerbarstiger is dan ik zou willen. Maar…..geldt die niet voor het hele leven?

Dus ook al ben ik met niet al te hoge verwachtingen aan mijn politieke avontuur begonnen. Toch had ik ideeën over wat ik zou doen en wat ik hoopte te bereiken. Aan de ene kant ben ik best tevreden wat ik, op kleine schaal bereikt heb. We hebben een leuk team, dat goed samenwerkt en naar elkaar luistert en ideeen uitwisselt. En ook inhoudelijk heb ik best veel bereikt voor iemand die net in de politiek zit. Ik heb meer plannen gerealiseerd gekregen dan veel anderen.

Idealen en verwachtingen zijn belangrijk. Zij houden ons op de been, zeker als het wat ruiger wordt om ons heen. Zo is het voor jou en zo is het voor mij. Wat de oude filosofen ook zeiden, voor mensen sen die geen hoop meer hebben is het leven voorbij. Daar wordt je hopeloos en depressief van.

Maar aan de andere kant, teveel vasthouden aan je idealen kan ook leiden tot depressie en moedeloosheid: het lukt niet.

Je probeert de wereld te persen in de perfecte koekjesvorm.

Wat dat betreft is de politiek net het gewone leven.

Ik heb best grote idealen: een duurzame wereld waar we goed voor de natuur en de mensen om ons heen zorgen. En wat mij betreft mag dat best ten koste gaan van wat economische groei (Ja, ik zit aan de linker of groene kant van D66 ).

Maar de werkelijkheid is, dat je met andere mensen (lees partijen) te maken hebt die heel andere afwegingen maken. Dus hoe mooi en goed je initiatieven ook zijn, je krijgt ze er gewoon niet door. Zeker zo vlak voor de verkiezingen is de gunfactor heel klein.

Maar, het is vaak nog banaler

Het is niet alleen die ‘andere kant’ die niet meewerkt. Het zijn vaak de banale, dagelijkse dingen waardoor je werkelijkheid ver af staat van de idealen. Het milieu en de natuur zijn heel belangrijk, maar wat als plotseling mensen de bibliotheek en het museum willen sluiten? Dan stort je je daar weer op. En de details waar je dan tegen aan loopt kosten heel veel tijd. Je moet met mensen praten, overleggen, alle ins en outs weten. En dan denk je dat je alles geregeld hebt en je weer terug kunt naar de thema’s die jou zo aan het hart gaan, blijkt er toch nog een enorme adder onder het gras te zitten.

En als je niet uitkijkt drijf je heel ver weg van je grote idealen en blijk je gevloerd door de details.

Hoe moet je hier nou mee om gaan?

Ja, jij weet het antwoord wel: focus, focus, focus! Simpel!

Ja, dat klopt. Focussen op wat echt belangrijk is, is heel belangrijk. Als ik kies voor de natuur en het milieu, jammer dan van die cultuur. Zo zou het toch moeten? Maar dat is ook weer de theorie en is de praktijk weer veel weerbarstiger.

Wat als je kiezers, je achterban, het milieu heel belangrijk vindt, maar uiteindelijk het besluit rond een bibliotheek, stoeptegel of boom de doorslag geeft of ze op jou stemmen of op een andere partij?

Hoe zou jij dit oplossen?